Urodził się w 1869 r. w Krakowie, tam też zmarł w 1907 r. Dramatopisarz, poeta, malarz, reformator teatru, inscenizator, scenograf, najwybitniejszy dramatopisarz Młodej Polski, twórca nowoczesnej koncepcji teatru.
Po ukończeniu gimnazjum św. Anny (Nowodworskiego) studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Jana Matejki. Dodatkowo uczęszczał na wykłady z historii sztuki i historii Polski na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako jeden z najzdolniejszych studentów uczestniczył, pod kierunkiem Matejki, w pracach przy polichromii kościoła Mariackiego. W roku 1890 odbył pierwszą podróż po Europie. W latach 1891 – 1894 trzykrotnie przebywał w Paryżu. Od 1895 r. mieszkał w Krakowie.
Twórczość plastyczna Wyspiańskiego jest bardzo różnorodna. Obejmuje projekty witraży (cztery zrealizowane w kościele Franciszkanów w Krakowie), dekoracyjne malarstwo ścienne, liczne, najczęściej wykonane techniką pastelu, portrety dzieci, aktorów grających role w jego dramatach, pejzaże (widoki z okna pracowni). W jego pracach pojawiają się stylizowane motywy roślinne z typową dla tego okresu płynną i dekoracyjną secesyjną linią.
Zasłynął również jako twórca w dziedzinie tzw. sztuki stosowanej. Wykonywał projekty wnętrz i mebli (dla Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie), w którym łączył cechy modernizmu z elementami zaczerpniętymi z polskiej sztuki ludowej.
Jako dramatopisarz debiutował w roku 1898 autorską inscenizacją Warszawianki. Prawdziwym tryumfem Wyspiańskiego było Wesele, wystawione 16 marca 1901 r., wydane tego samego roku. Od tej pory twórczość dramaturgiczna znalazła się na pierwszym planie jego działalności. Powstały m.in. dramaty: Achilleis (1903), Bolesław Śmiały (1903), Wyzwolenie (1903), Akropolis (1904), Noc listopadowa (1904), Sędziowie (1907), studium inscenizacyjne o Dziadach A. Mickiewicza i studium krytyczne o Hamlecie Szekspira, parafraza Cyda Corneille?a oraz rapsody Henryk Pobożny pod Legnicą i Piast.